Bieszczadzki Park Narodowy

Początkowo powierzchnia Bieszczadzkiego Parku Narodowego była niezbyt duża – 5 582 ha. Chronił wtedy jedynie niewielką część cennych przyrodniczo obszarów (głównie kompleks połonin z niewielkim obszarem przyległych lasów), ale w latach 1989 – 1999 czterokrotnie powiększano jego pierwotne tereny, by ostatecznie stał się największym górskim oraz trzecim pod względem wielkości parkiem narodowym w Polsce. Obecnie jego powierzchnia wynosi 29 202 ha, zajmuje południowo-wschodnią część województwa podkarpackiego, a w jego granicach znajduje się ogromna część tzw. polskich Bieszczadów Wysokich, a także kilka enklaw, z największą w dolinie górnego Sanu. Na jego obszarze leży także najbardziej na południe wysunięty punkt Polski, położony przy granicy z Ukrainą, szczyt Opołonek (1028 m n.p.m.).

Ryś jako symbol

Większość polskich parków narodowych ma w swoim logo gatunki zwierząt lub roślin najczęściej występujących w ich obszarach. W znaku Bieszczadzkiego Parku Narodowego umieszczono wizerunek jednego z mieszkańców bieszczadzkich lasów – rysia. W Polsce mieszka około 200 rysiów, z czego większość właśnie na terenie Bieszczadzkiego Parku Narodowego.

Bieszczadzki Park Narodowy latem i zimą

Ruch turystyczny Bieszczadzkim Parku Narodowym rozkwita latem dzięki trzem głównym formom turystyki: pieszej, rowerowej i konnej. Dla każdej z tych form aktywności przygotowano odpowiednią infrastrukturę turystyczną oraz opracowano odrębne zasady dotyczące poruszania się turystów na terenie Parku. Bieszczady stanowią również niezwykle atrakcyjny region dla fotografii przyrodniczej. Dlatego wszyscy, którzy odwiedzili ten region, wiedzą, że każdy znajdzie tam coś dla siebie.

Do dyspozycji turystów są przede wszystkim liczne oznakowane szlaki piesze (ponad 130 km), rowerowe, trasy konne (jako jedyny park górski w Polsce), jak również ścieżki przyrodnicze, czy przyrodniczo-historyczne. Bieszczadzki Park Narodowy zachęca do turystyki edukacyjnej, czyli głównie pieszych wędrówek połączonych z poznawaniem przyrody. Park oferuje dla grup, zaplecze noclegowe, kilkudniowe lub kilkugodzinne wycieczki, prelekcje, pogadanki, filmy edukacyjne, czy warsztaty, prowadzone przez kadrę dydaktyczną i terenową.

Dla rowerzystów wyznaczono ponad 50 km ogólnodostępnych dróg, kilka fragmentów utwardzonych dróg wewnętrznych Parku oraz  6 parkingów rowerowych (stojaków, do których przypina się rower stosując odpowiednio numerowane zabezpieczenia), dzięki czemu każdy rowerzysta może pozostawić bezpiecznie rower i ruszyć pieszo na wybrany szlak.

Na terenie parku funkcjonuje około 65 km szlaków konnych. Wskazaną formą zwiedzania Parku są przejażdżki konnymi zaprzęgami. Bieszczadzki Park Narodowy w sezonie turystycznym uruchamia w tym celu kilka odcinków szlaków konnych oraz udostępnia turystom własne konie i bryczki. Przejażdżki konne są formą rekreacji umożliwiającą pełne korzystanie z walorów krajobrazowych Parku – przede wszystkim krajobrazu „bieszczadzkiej krainy dolin”. Turystyka konna  rozwija się tutaj w oparciu o Zachowawczą Hodowlę Konia Huculskiego w Wołosatem oraz Stanicę Turystyki Konnej w Tarnawie Niżnej. Ośrodki te dysponują pewną ilością koni przystosowanych dla potrzeb turystyki konnej, część przygotowywana jest również do udziału w rajdach konnych.

Bieszczady można przemierzać również i zimą. Zaletą wędrówek o tej porze roku jest możliwość podziwiania dalekich panoram górskich. Podczas mroźnej i wyżowej pogody można zobaczyć nawet dalekie Tatry. Jak na dłoni widoczne są szczyty położone po stronie ukraińskiej, m.in. Pikuj, Ostra Hora czy Połonina Równa. Dla zwiedzających Park w zimie udostępnione są szlaki piesze, które mogą być użytkowane również jako trasy wędrówek na nartach.

Wysokie Bieszczady nadają się doskonale do odbywania górskich wędrówek narciarskich, zarówno krótkich 1- i 2-dniowych wycieczek jak również kilkudniowych wypraw. Łagodne stoki i długie pasma połonin stwarzają dogodne warunki do uprawiania tego typu turystyki. Pierwszy śnieg pojawia się na bieszczadzkich połoninach już w połowie października. Ale dogodne warunki do odbywania górskich wędrówek na nartach panują z reguły od początku grudnia do połowy kwietnia. Zależy to zresztą od ilości śniegu i obfitości opadów w danym roku.

Na obszarze Parku nie istnieje wprawdzie sieć wydzielonych nartostrad, ale do celów wędrówek narciarskich turyści mogą wykorzystać istniejące już znakowane szlaki piesze o łącznej długości przeszło 130 km. W zależności od aktualnie panujących warunków śniegowych, atmosferycznych i grubości pokrywy, a także miejsca do którego się wybieramy oraz odległości jaką mamy do pokonania możemy wędrować na nartach śladowych, bądź też ski-tourowych. Na terenie Parku i w jego otulinie warte polecenia są również specjalnie przygotowane trasy spacerowe dla miłośników nart biegowych (m.in. w Wetlinie, Wołosatem, Mucznem i Cisnej).

Za co kochamy Bieszczadzki Park Narodowy

• Bieszczadzki Park Narodowy stanowi ostoję dla ponad 230 gatunków kręgowców, w tym 58 gatunków ssaków.
• To miejsce, gdzie mieszkają największe polskie drapieżniki – niedźwiedzie, wilki i rysie.
• To tutaj żyją największe polskie ssaki lądowe – żubry. Po Puszczy Białowieskiej to właśnie w Bieszczadzkim PN jest drugie największe stado żubrów na świecie, a w Mucznem, w otulinie Parku,  istnieje nawet Zagroda Pokazowa Żubrów.
• W Bieszczadzkim Parku Narodowym występują wszystkie krajowe gatunki węży, w tym m.in. niezwykle rzadki wąż Eskulapa.
• Spośród 140 gatunków ptaków, spotkać tutaj możemy ptaki drapieżne: orły przednie, orliki krzykliwe, gadożery i trzmielojady oraz większość rzadkich krajowych gatunków sóweczki, włochatki, puchacze i puszczyki uralskie.
• Blisko 80% obszaru BdPN zajmują naturalne lasy liściaste i mieszane z bukiem, olszą szarą, jaworem, świerkiem i jodłą, z czego 15% uznaje się za drzewostany puszczańskie o charakterze pierwotnym. Dzięki temu jesienią Bieszczady rozkwitają feerią barw jesiennych od ciepłych żółci, pomarańczu i pięknej czerwieni, po stonowane zielenie i różne odcienie brązu.
• Okolice Ustrzyk Dolnych to jedno z dwóch miejsc w Polsce skąd rzeki płyną do ciepłych mórz południa. W tym miejscu znajduje się tzw. Wododział pomiędzy zlewiskami Bałtyku a Morza Czarnego. I chociaż większość polskich rzek płynie do Bałtyku to rzeka Strwiąż oraz potok Maszanka należą do Morza Czarnego.

Jednak, żeby poznać naturę Bieszczadzkiego Parku Narodowego, nie wystarczy jedynie przeczytać o nim informacje. Najlepszym rozwiązaniem, jest przyjechać osobiście i na własne oczy zobaczyć to, o czym czyta się w Internecie. Taka wycieczka będzie okazja zarówno do wypoczynku od pracy, szkoły i obowiązków, a także poznania pięknej polskiej natury.

Zachęcamy do odwiedzenia strony Bieszczadzkiego Parku Narodowego