Mocarna granica
Mianem Linii Mołotowa określa się szereg umocnień powstałych w latach 1940-41, a będących sowieckim zabezpieczeniem granicy utworzonej na mocy paktu Ribbentrop-Mołotow i wspólnego z Niemcami podziału ziem II Rzeczpospolitej. Sowieci, choć związani z Niemcami paktem o granicach i przyjaźni, nie ufali swoim nowym zachodnim sąsiadom. Stąd już na początku 1940 r. przystąpili do realizacji planu budowy obiektów militarnych wzdłuż długiej na kilkaset kilometrów granicy z III Rzeszą. Mimo zaangażowania ogromnych sił i środków (przy budowie umocnień pracowało ok. 140 tys. osób.), w dniu niemieckiej agresji na ZSRR budowa wielu obiektów nie została ukończona.
Upadła linia
Zgodnie z radzieckimi założeniami Linię Mołotowa tworzyły rozwinięte kompleksy umocnień stałych i polowych, zwane rejonami umocnionymi. Każdy z rejonów składał się z wielu obiektów o różnej wielkości oraz przeznaczeniu i bronił frontu o szerokości do 100 km. W skład umocnień wchodziły schrony jednoizbowe, kaponiery i półkaponiery, stanowiska peryskopowe czy wieloizbowe schrony przeciwpancerne. Gdy w czerwcu 1941 r. wojska III Rzeszy zaatakowały Rosję Radziecką, ukończonych było niespełna 1200 obiektów, a około 800 wciąż było w budowie. Stąd łatwość z jaką hitlerowcy pokonywali sowieckie umocnienia. Ich załogi broniły się z reguły od kilku do kilkunastu dni. Pomimo tego, że wiele obiektów zostało zniszczonych podczas działań wojennych, jak i późniejszego prewencyjnego ich niszczenia jako potencjalnych kryjówek oddziałów OUN-UPA, dziś wciąż można podziwiać lepiej lub gorzej zachowane przykłady radzieckiej sztuki fortyfikacyjnej.